Είναι χοντρούλης, έχει μια ροζ μύτη, λευκά μακριά μαλλιά και γένια, μόνιμο χαμόγελο και φοράει μακράν το πιο δύσκολο χρώμα ever … το φωτεινό κόκκινο και μάλιστα σε κουστούμι… Παραμύθι για τα παιδιά ο Άγιος Βασίλης ή ανάγκη για όλους να υπάρχει η μαγική του ιστορία να την λέμε ξάνα και ξανά κάθε χρόνο για να υπάρχουν οι γιορτές, για να υπάρχει η χαρά;

Ψυχολόγοι και παιδοψυχολόγοι δίνουν ρεσιτάλ… διατηρούμε το μύθο ή λέμε την αλήθεια;
Εγώ λέω ας αφήσουμε αυτόν τον γλυκό χοντρούλη να πάρει τα παιχνίδια του, να τα φορτώσει στο ωραιότατο κόκκινο έλκηθρο του με τα ελαφάκια του και τον Ρούντολφ φυσικά, να ξεκινήσει το ταξίδι του απο το Βόρειο Πόλο και φτάνοντας στα σπίτια μας να μπει κρυφά στις καμινάδες που δεν έχουμε και να μας γεμίσει δώρα…

Γιατί εγω θέλω να επιλέγω πότε θα ζω την αλήθεια και πότε το παραμύθι… και τα Χριστούγεννα είναι η εποχή του παραμυθιού!

Οπότε προτείνω να αφήσουμε και τα παιδιά να κάνουν την επιλογή τους, αν θα πιστέψουν και πότε θα πιστέψουν, γιατί η κάθε παιδική ψυχή ξέρει τι έχει ανάγκη κάθε στιγμή, γιατί τα παιδιά είναι πιο σοφά από εμάς τους μεγάλους, που θέτουμε μονίμως διλήμματα με πρέπει ή δεν πρέπει και αν επιλέξουν να ξενυχτήσουν δίπλα στο στολισμένο δέντρο περιμένοντας τον Αγιο Βασίλη ας κάτσουμε δίπλά τους… Ας πιούμε το γάλα, ας φάμε τα μπισκότα, ας τα σκεπάσουμε όταν τα πάρει ο ύπνος και ας βάλουμε κάτω από το δέντρο τα δώρα που τους πήραμε εμείς για εκείνον… τον θρυλικό Άγιο Βασίλη!