Σε μια εποχή που το παλιό το λέμε vintage και το καινούργιο είναι το μόνο αποδεκτό, σε μια εποχή που πραγματικά τα πάντα αλλάζουν ακόμα και οι απόψεις μας από την μια στιγμή στην άλλη και όλα στροβιλίζονται χωρίς να κατευθύνονται πουθενά…. πως μπορεί και επιβιώνει ο Γάμος ή η Βάπτιση; Αυτό το θρησκευτικό, τελετουργικό, κοινωνικό γεγονός; Ειλικρινά τα τελευταία χρόνια είναι μια απορία που δε μπορώ να βρω απάντηση καμία…

Συναντώ νέα ζευγάρια που απαξιώνουν τα εθιμοτυπικά και θεωρούν εαυτούς πολύ προχωρημένους και σύγχρονους, οι οποίοι ωστόσο από την στιγμή που επιλέγουν το γάμο και μετά που έρχεται το μωρό μπαίνουν στη χρονοκάψουλα και ξαφνικά επιστέψουν στο παρελθόν. Να ντυθούν γαμπρός και νύφη, να τιμήσουν τα έθιμα του τόπου τους, να πιστέψουν, να αφοσιωθούν και να γίνουν όλα στο γάμο και στην βάπτιση τους όπως τότε… τότε που οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, οι ισορροπίες, οι σχέσεις τα πάντα μα τα πάντα ήταν αλλιώς…

Δεν ξέρω αν ήταν τότε ή τώρα καλύτερα, ειλικρινά δεν θέλω να το κρίνω, ούτε και να το συγκρίνω.
Αλλά χαίρομαι που τα έθιμά μας και οι παραδόσεις μας δεν μπήκαν στο μικροσκόπιο της αμφισβήτησης, της απαξίωσης και αντέχουν στο χρόνο και στις αλλαγές. Γιατί τελικά πέρα από το πόσο θρησκευόμενος είναι ο καθένας από εμάς, είναι αυτές οι χαρές που μας κάνουν να περνάμε καλά, να ερχόμαστε πιο κοντά, να γελάμε, να αισθανόμαστε συγκίνηση, να νιώθουμε αγάπη, πραγματική αγάπη!

Και ίσως είναι αυτή η ζεστασία στην ψυχή που νιώθουμε όλοι οι σύγχρονοι άνθρωποι,  που μας κάνει πάντα να γυρνάμε πίσω στην οικειότητα, στην οικογένεια, στην αγάπη…